MIT 1
Zaburzenia odżywiania dotyczą w przeważającej mierze problemów jedzenia.
FAKT
Problem z jedzeniem to tylko zewnętrzny przejaw licznych trudności i problemów natury osobowościowej, tego jak ktoś myśli, czuje i radzi sobie z codziennymi trudnościami, ze stresem.
MIT 2
Zaburzenia odżywiania dotykają wyłącznie płeć żeńską (dziewczęta , kobiety)
FAKT 2
Zaburzenia odżywiania dotykają w większej mierze kobiety, ale liczba chorujących mężczyzn stale się zwiększa.
MIT 3
Zaburzenia odżywiania dotykają tylko osoby w okresie dojrzewania
FAKT 3
Grupę najbardziej zagrożoną stanowią adolescenci, jednak zaburzenia odżywiania mogą dotknąć każdą osobę niezależnie od płci, wieku, pochodzenia, klasy społecznej czy kultury.
MIT 4
Upublicznianie i ujawnianie przez media (prasa , TV, radio) informacji na temat różnorodnych diet może prowadzić do choroby.
FAKT 4
Wpływ mediów i wzorców konsumpcji to jeden z czynników, które może przyczynić się do pojawienia się zaburzeń, chodzi tu jednak o osoby podatne osobowościowo i emocjonalnie.
MIT 5
Osoba cierpiąca na zaburzenia odżywiania ma trudności z wypełnianiem społecznych funkcji i obowiązków, co powoduje, iż znajduje się na marginesie społecznych działań.
FAKT 5
Aktywność osób z zaburzeniami odżywiania może być redukowana przez hospitalizację oraz nasilające się objawy, jednak większość osób z zaburzeniami odżywiania jest aktywna podczas trwania choroby i leczenia.
MIT 6
Osoba, która je mięso i słodycze, nie ma zaburzeń odżywiania.
FAKT 6
Obok jakości potraw należy zwrócić uwagę przede wszystkim na stosunek jedzenia i poszczególnych potraw. Często ważniejsza jest nie sama jakość, lecz ilość, sposób przygotowywania, spożywania, zachowania bezpośrednio po spożyciu. Przykładowo osoba cierpiąca na anoreksje może zjeść trzy posiłki dziennie oraz przekąski, ale w tak ograniczonych ilościach, że doprowadza organizm do wychudzenia i wyniszczenia.
MIT 7
Nasilenie i zaawansowanie objawów decyduje o przebiegu choroby i procesie zdrowienia.
FAKT 7
Siła objawów nie przekłada się bezpośrednio na długość leczenia i rokowania końcowe. Najważniejsza jest motywacja chorego, odpowiednie wsparcie z zewnątrz oraz podjęcie terapii w możliwie najkrótszym czasie od wystąpienia objawów.
MIT 8
Rodzice, najbliżsi są w dużej mierze odpowiedzialni za chorobę.
FAKT 8
Rodzice nie są wprost odpowiedzialni za chorobę dziecka, ale ich – często nieświadome zachowanie może przyczynić sięw jakichś aspektach do jej powstania.
MIT 9
Zaburzenia jedzenia są dziedziczone.
FAKT 9
Nie stwierdzono naukowo, jakoby zaburzenia odżywiania były dziedziczone. Wskazuje się natomiast na konstelacje cech osobowościowych, pewien typ emocjonalności i wrażliwości rodziców, która sprzyja pojawianiu się zaburzeń u dzieci.
MIT 10
Osiągnięcie i utrzymanie odpowiedniej wagi u osób z zaburzeniami odżywiania, np anoreksją, oznacza wyzdrowienie
FAKT 10
Pozytywne i utrzymujące się zmiany w zakresie wagi i zachowań jedzeniowych stanowią o wyzdrowieniu częściowo. Istotna jest równoczesna zmiana na poziomie myśli, przekonań i emocji. Dopiero połączenie tych czynników decyduje o pełnym wyzdrowieniu.
MIT 11
Z zaburzeniami odżywiania można poradzić sobie samemu.
FAKT 11
Specyfika radzenia sobie zależy od stopnia zaawansowania choroby, w tym nasilenia objawów, długości trwania oraz motywacji do zmiany. Najczęściej zdarza się jednak, iż kolejne postanowienia zmiany kończą się fiaskiem, a problem utrwala się i nasila. Wtedy niezbędna jest pomoc psychologa.
MIT 12
Osoba dotknięta zaburzeniami odżywiania boryka się z nimi do końca życia, tak jak alkoholik z problemami alkoholowymi.
FAKT 12
Chory nie jest niewolnikiem swojej choroby, a wyjście z niej zależy od siły i motywacji do wyzdrowienia oraz wsparcia najbliższych.
MIT 13
Osoba z zaburzeniami jedzenia nie może być normalnie traktowana.
FAKT 13
Jest zrozumiałe, że bliscy chorej osoby doświadczają zróżnicowanych emocji – strachu, wstydu, poczucia winy, współczucia, często też zachowują problem w tajemnicy. Jednak właśnie rodzina może zasadniczo obalać fałszywe przekonania i stereotypy.
